【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.2

真紅の絲の縁 〜クリムゾンフィル〜

ด้ายแดงบริสุทธิ์ ~ Crimson Fill ~ 

ep. 2

ep 1 ➜ 【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.1 

ep 3 ➜ 【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.3

ep 4 ➜ 【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.4

.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•

~ในสวน~

มิโอะ :

"....."

บัน :

" มิโอะ！！"

เคียวสุเกะ : 

" มิโอะคุง！！เป็นอะไรหรือเปล่าครับ！？"

มิโอะ :

"？"

บัน :

" ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั๊ย！？"

" ก็เคียวสุเกะน่ะ บอกว่า มิโอะกำลังแย่ーーมิโอะ？？"

ยิ้มหวาน

บัน :
" ย่ะ ยิ้มทำไมน่ะครับ.....？"

มิโอะ :

" สวัสดีครับ บันซัง ♪ "

บัน :

" อะ เอ๋！？ สวัสดีครับ！？"

" เกิดอะไรขึ้นน่ะ กินอะไรแปลกๆเข้าไปเหรอ....."

เคียวสุเกะ : 

" น่ะ นี่มัน.....！"

บัน :

" อะ ไรเหรอ เคียวสุเกะ！！นึกอะไรออกงั้นเหรอ！？"
เคียวสุเกะ : 
" .....อาจจะสมองกระทบกระเทือน "
" เพราะโดนสมุดรายชื่อนักเรียนกระแทกหัวอย่างแรงก็ได้นะ..... "

บัน :
" เอ๋！？ดูๆแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าบาดเจ็บเลยนี่นา..... "

" เรื่องแบบนั้นน่ะ เป็นไปได้ด้วยเหรอ！？ "
เคียวสุเกะ : 
" ฮึๆๆ..... เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยๆในโลกมังงะอ่ะนะ "
บัน :
" ทำไมถึงทำท่าทางเหมือนชำนาญขนาดนั้นล่ะ！ "
" ถ้านั่นเป็นสาเหตุจริงๆล่ะก็ ฉันควรทำไง.....！"
เคียวสุเกะ : 
" อืーม..... ก็มีข้อสรุปที่ว่า.... "
" ส่วนใหญ่แล้ว ก็จะฟาดซ้ำลงไปที่เดิมน่ะ "
" แต่เดี๋ยวนี้ พล็อตแบบนั้นน่ะ มันจำเจเกินไปแล้ว "
" กระแสหลักในตอนนี้คือ ถึงจะโดนฟาดซ้ำไป "
" ความทรงจำก็ไม่กลับมา แต่แค่รู้สึกเจ็บเท่านั้นเอง "
บัน :
" กระแสหลัก มันคืออะไรกัน！"
" ฉันอยากจะช่วยมิโอะ มากกว่ามาฟังเรื่องพรรค์นั้นนะ！！"

เคียวสุเกะ : 

" ข่ะ เข้าใจแล้วครับ！"
" ผมจะลองหาวิธีแก้ไขจากหอสมุดโอตาคุในหัวนะครับ ！"
" ーー เริ่มค้นหาได้"
".......... "
บัน :
" .......... ก่ะ การค้นหา คืบหน้าบ้างหรือเปล่า？"
เคียวสุเกะ : 
" .......... ม่ะ ไม่ไหวครับ~~~！"
" เงื่อนไขแบบนี้ ใช้ได้กับแค่ตัวละคร 2D เท่านั้นแหละครับ！"
" วิธีการแก้ปัญหาอะไรนั่นน่ะ ไม่รู้หรอกครับ~！"

บัน :
" บ่ะ แบบนั้นมัน~！มันต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว！！"
เคียวสุเกะ : 
" ถึงจะบอกว่า อะไรซักอย่าง ก็เถอะ..... ฮึๆๆ....."

ปิโรริโรริน

เคียวสุเกะ : 
" หวา！ArS กรีน ผู้รับ emergency ของผมไว้ "
" ชิกิตี้ โทรมาล่ะครับ！"
" ชิกิตี้！จริงๆแล้วมีเรื่องーー "

ชิกิ :
" เคียวจัง อยู่ไหนน่ะ！ไม่มีเวลาแล้วนะ จะได้เวลาถ่ายทำแล้ว！？"
เคียวสุเกะ : 
" จ๊ากー！！ลืมไปซะสนิทเลย！ต่ะ ตอนนี้กำลังไปครับ！"
" จะวิ่งไปเดี๋ยวนี้เลยครับ！！"

ปี๊ป

เคียวสุเกะ : 
" .....ขอโทษนะครับ คือต่อจากนี้มีงานน่ะ.....แต่ว่ามิโอะคุงก็....."
" อ๊า ดันบอกชิกิตี้ไปว่า จะไปเดี๋ยวนี้ ซะแล้วด้วยอ่ะ....."
บัน :
" ไม่เป็นไรหรอก ให้ความสำคัญกับงานก่อนเถอะ "
" ตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะทำอะไรซักอย่างเอง "
เคียวสุเกะ : 
" จริงเหรอครับ？เอ่อ ต้องขอโทษจริงๆนะครับ！"
" ขอฝากมิโอะคุงด้วยนะครับ！"
บัน :
" วางใจได้เลย！ก็ ไปดีมาดีนะ！"
เคียวสุเกะ : 
" คร้า〜บ "

ฟิ้ว

บัน :
" .....เฮ้อ ถึงจะพูดว่า วางใจได้เลย ก็เถอะ "
มิโอะ :
" คุยกันเสร็จแล้วเหรอครับ？"
บัน :
" อืม.....มิโอะ เป็นอะไรไปน่ะ "

มิโอะ :
"？ผมก็ปกติดีนะ？มีอะไรแปลกไปงั้นเหรอครับ？"
บัน :
" เฮ้อ~~~..... "

.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•

~ห้องเรียน~

แกร๊ก

บัน :
" ..... "

อิทเซย์ :
" เกิดอะไรขึ้นน่ะ บัน หน้าหมองมาเชียว"
ฟุตามิ :
" อะฮะฮะ จริงด้วย มีออร่าเหมือน..... เหนื่อยหน่ายในชีวิตเหลือเกิน ออกมาด้วยล่ะ "
ทาคามิจิ :
" นายไหวหรือเปล่า？ถ้ามีเรื่องอะไรล่ะก็ จะปรึกษาพวกเราก็ได้นะ "
บัน :
" ทาคามิจิ..... นั่นน่ะ พูดจริงหรือเปล่าครับ？"
ทาคามิจิ :
"？เออ ถ้าแค่เป็นที่ระบายปัญหาของอีกฝ่ายล่ะก็นะ "
" ฉันไม่ใช่คนใจจืดใจดำซักหน่อย "
ฟุตามิ :
" แหมๆ~ สังหรณ์ใจว่าเป็นอะไรแบบที่ข้าเป็นใหญ่ล่ะ "
อิทเซย์ :
" .....ในเวลาแบบนี้ ลางสังหรณ์ของฟุตามิ มักจะถูกอยู่บ่อยๆนะ "
ทาคามิจิ :
" .....แล้ว มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ？"
บัน :
" จริงๆแล้วอ่ะนะ..... "

มิโอะ :
" อ๊ะ อิทเซย์ซัง ฟุตามิซัง ทาคามิจิซัง♪ สวัสดีครับ "
อิทเซย์ & ฟุตามิ & ทาคามิจิ :
"！？"
ทาคามิจิ :
" ค่ะ ใครน่ะ.....！？"
ฟุตามิ :
" ไม่ใครไม่อะไรทั้งนั้นแหละ มิโอะคุงสินะ.....？"
" แต่ก็ ต่างจากมิโอะคุงที่ฉันรู้จักอยู่นิดหน่อยแหะ ไม่สิ ต่างกันเยอะเลยต่างหาก！"
ทาคามิจิ :
" บัน..... เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านี่น่ะ.....！！"
บัน :
" เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ.....！"
" พอรู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นแบบนี้แล้วอ่ะ..... ช่วยหน่อยสิครับ！！"
อิทเซย์ :
" ถึงจะขอให้ช่วยก็เถอะ..... "
มิโอะ :
ยิ้มหวาน
ฟุตามิ :
" อุหวา ยิ้มใหญ่เลยล่ะ！"
" มิโอะคุงคนนั้น ที่ปกติไม่เคยทำตัวเชื่องด้วยเลยเนี่ยนะ "
ทาคามิจิ :
" ไม่อยากยุ่งกับความซื่อตรงแบบนี้เลยแหะ..... "
บัน :
" ไหนบอกว่าจะช่วยรับฟังปัญหา ไม่ใช่เหรอครับ！"
ทาคามิจิ :
" ก็พูดหรอก ที่ว่าจะรับฟังปัญหาน่ะ..... "
ฟุตามิ :
" อ๊าาา ฉันกลัวมากเลย มือเริ่มสั่นแล้วอ่ะ..... "
" ถ้าไม่ระวังล่ะก็ เดี๋ยวนามะจังจะหล่นลงไปーーอ๊ะ"

กลิ้ง

ฟุตามิ :
" น่ะ นามะจัง กลิ้งไปตรงเท้าของมิโอะคุงแล้ว.....！"
อิทเซย์ :
" เจ้าบ้า！ทำอะไรลงไปน่ะ ฟุตามิ！"
มิโอะ :
" .....ฟุตามิซัง "
ฟุตามิ :
" ครับบบบบบ！！ "
มิโอะ :
" ทั้งๆที่เป็นหน้าหนาวแท้ๆ แต่มาสคอตตัวนี้เนี่ย ไม่ใส่อะไรเลย น่าสังสารจังเลยเนอะ "
ฟุตามิ :
" เอ๋？น่ะ นั่นสินะ.....？"
มิโอะ :
" ดังนั้น ผมจะให้เสื้อผ้าเป็นของขวัญแก่เด็กคนนี้นะครับ♪ "
ฟุตามิ :
" แหงะ！？ม่ะ ไม่ต้องหรอก！ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้！"
" ไม่เป็นไรจริงๆ รีบๆคืนมาเถอะ！"
( ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดว่า อยากเห็นนามะจัง ใส่ชุดเกราะต้องคำสาปที่ดูน่ากลัวๆ )
( เพราะว่าเคยปล่อยให้ใส่ไปแล้วนั่นแหละ มันกระเทือนใจอย่างแรงเลยอ่ะ〜！)
มิโอะ :
" ไม่เป็นไรหรอกครับ แป๊ปเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ กรุณาเชื่อมือผมเถอะครับ "
" นี่แน่ะ〜〜！"
ฟุตามิ :
" อ๊าาา！นามะจัง มัน.....？"
มิโอะ :
" ฮึๆ เพราะว่ามันทำหน้าตาน่ารักมากๆเลย "
" ก็เลยลองให้ใส่ชุดเจ้าสาวน่ะครับ "
" ชอบหรือเปล่าครับ "

ฟุตามิ :
" ว้าว....นามะจัง มัน....น่ารักสุดๆไปเลย！！"
" ขอบใจนะ มิโอะคุง！"
มิโอะ :
" ฮึๆ ไม่เป็นไรครับ "
" ผมน่ะ ชอบที่จะทำให้ ฟุตามิซังกับนามะจังซัง ยิ้มออกมานี่นา "
ฟุตามิ :
" มิโอะคุง〜！！จะเก็บเป็นอย่างดีเลย！จะรักษาไว้ดีๆเลยล่ะ〜！"
มิโอะ :
" ฮึๆ ฟุตามิซัง ไม่ต้องร้องไห้ถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ "
" ก็แค่ทำเรื่องธรรมดาๆในฐานะเพื่อนเท่านั้นเองครับ "
อิทเซย์ :
" เพื่อน งั้นเหรอ....？"
มิโอะ :
" ครับ！ทั้งอิทเซย์ซัง ทั้งฟุตามิซัง และทาคามิจิซังด้วย "
" ทุกทู้ーกคนน่ะ เป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดเลยล่ะครับ♪ "
อิทเซย์ & ฟุตามิ & ทาคามิจิ :
"！！"

ทาคามิจิ :
" บัน ปล่อยให้เป็นแบบนี้ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ？ "
อิทเซย์ :
" เออ ถ้าเป็นหมอนี่ในตอนนี้ล่ะก็ คงจะไม่หาโอกาสร่ายมนต์ดำใส่ด้วย.... "
ฟุตามิ :
" ก็ช่วยทำให้นามะจังน่ารักขึ้นด้วยนี่นา！！"
บัน :
" แบบนั้นไม่ดีครับ！ยังไง๊〜〜 ก็ไม่ดี！！"
อิทเซย์ :
" ทำไมนายว่าไม่ดี ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ "
" ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ นายนั่นแหละ ที่จะสงบสุขดี ไม่ใช่เรอะ？"
ทาคามิจิ :
" นายเป็นคนที่โดนแกล้งบ่อยที่สุด ใช่ป่ะ？"
บัน :
" น่ะ นั่นมันก็.... แต่ไม่ดีก็คือไม่ดีครับ！"

แกร๊ก！

??? :

" พูดได้ดีนี่ บัน！"

อิทเซย์ :
" คราวนี้อะไรอีกล่ะ....？"

โคโคโระ :
" ได้ยินเรื่องที่คุยกันเมื่อตะกี้แล้วล่ะ ฉันจะร่วมด้วยช่วยอีกแรงก็แล้วกัน "
" มานี่สิ บัน！" 
บัน :
" เฮ้ยยยย！？เดี๋ยวสิ โคโคโระ！"
" จู่ๆก็เข้ามาดึงแขน ช่วยปล่อยทีเถอะ！"
มิโอะ :
" อ๊ะ บันซัง！จะไปไหนเหรอครับ？ให้ผมไปด้วยคนสิ！"

ตุบตับๆๆ....

ฟุตามิ :
" ....ไปกันซะแล้วสิ "
ทาคามิจิ :
" แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย？"
อิทเซย์ :
" ก็นะ อะไรก็ช่าง ในเมื่อไม่เกี่ยวกับพวกเรา ก็อย่าเข้าไปยุ่งเลย "
ฟุตามิ & ทาคามิจิ :
" เห็นด้วย "
ฟุตามิ :
" บันคุง สู้ๆ！！จะเป็นเงาที่ตามให้กำลังใจก็แล้วกันนะ！"
อิทเซย์ :
" ....ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ โคโคโระเองก็ห่วงเพื่อนพอสมควรเลยนะนั่น "
ฟุตามิ & ทาคามิจิ :
" จริงด้วยสิ.... "

- ep.2 end -

.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•

จบไปอีกตอนแล้วค่ะ! ยาวเหลือเกินนนนน 

แถมตัวละครเพียบเลยด้วย _(´ཀ`」 ∠)_

สำหรับตอนนี้ เราก็ได้เห็นมิโอะโหมดเทนชินะคะ

แล้วก็เป็นตอนที่เรากรี๊ดมากค่ะ 

โดยเฉพาะตรงที่ มิโอะกับฟุตามิคุยกัน

เมนM และ เมนF กำลังหัวเราะด้วยท่าทางมีความสุข

//ตามอย่างสงบ (♥ˊ艸ˋ♥)

และต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น!? 

โปรดติดตามชมตอนต่อไปนะค้า