【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.4

真紅の絲の縁 〜クリムゾンフィル〜

ด้ายแดงบริสุทธิ์ ~ Crimson Fill ~ 

ep. 4

ep 1 ➜ 【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.1 

ep 2 ➜ 【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.2

ep 3 ➜【I-chu story】真紅の絲の縁 ep.3

.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•

~ในเมือง~

มิโอะ :

" ดูริบบิ้นผูกผมอันนี้สิ เหมาะมากๆเลยล่ะครับ "
โคโคโระ :
" ว้าย นี่มันอะไรกัน！เหมาะกับโคโคโระม๊า〜กมากเลยนี่นา！"
" ให้ฉันจะดีเหรอ？"

มิโอะ :

" แน่นอนสิครับ เพราะว่าโคโคโระจังเป็นเพื่อนที่ผมรักมากๆเลยไงล่ะ "
" ผมให้เป็นของขวัญนะ "
โคโคโระ :
" ฮึๆ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นก็ จะขอรับไว้ก็แล้วกันนะ ♪ "
" น่ารักดีจังเลย〜 "

มิโอะ :

" ถ้าชอบ ผมก็ดีใจครับ "

บัน :
"..... เฮ้อ ทำไมตอนนี้พวกเราถึงออกมาเดินเที่ยวกันล่ะ？"
" ไม่ใช่เวลาเลยไม่ใช่หรือไง？"
โคโคโระ :
" ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา "
" เพราะว่า ไม่มีอะไรที่พวกเราจะทำได้เลย จนกว่าเอวาจะกลับมานี่ "
" ทางนี้เลย มาเดินเล่นกับมิโอะ ทำให้เจ้าตัวพอใจน่ะ ก็ดีแล้วนี่นา "
บัน :
"นั่นมัน ก็จริงอยู่หรอก..... "
( ดีแล้วจริงๆเหรอ..... ไอ้การทำแบบนี้น่ะ..... )
โคโคโระ :
" แต่ก็ หยั่งกับคนละคนเลยเนอะ นี่คือมิโอะจริงๆเหรอ？"

มิโอะ :
" ครับ ผมคือมิโอะเองครับ "

บัน :
".........."
( ก็เข้าใจแหละ ว่านั่นคือมิโอะจริงๆ.....  )
( แต่ว่า ก็ต่างจาก มิโอะที่อยู่ด้วยกันมาตลอด มิโอะที่เติบโตมาด้วยกัน.... )
( มิโอะยามปกติน่ะ..... )

มิโอะ :

".........."
โคโคโระ :
( ... จริงๆเล้ย ช่วยไม่ได้แหะ )
" เอาล่ะ！ไหนๆก็ออกมาเที่ยวกันแล้วนี่นา "
" ก็ต้องใช้เวลาเที่ยวต่อนี่แหละ ดีที่สุดแล้ว！"
" ฉันมีของที่อยากจะซื้อเพียบเลยล่ะ "

มิโอะ :
"ครับ！ผมเองก็อยากไปซื้อของกับโคโคโระจังนะครับ "

โคโคโระ :
" งั้นก็ตามนี้！เดี๋ยวเถอะ บัน！เลิกทำหน้ามืดมน แล้วไปต่อกันเถอะ！"
บัน :
"..... ไม่ว่าจะไปถึงไหน ก็ต้องตามไปสินะ "

.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•

~ในเมือง ~

บัน :
( ใกล้จะได้เวลาแล้วสินะ )
" มิโอะ！"

มิโอะ :
" อะไรเหรอครับ บันซัง "

บัน :
" ใกล้ได้เวลาที่ท่านเอวาจะกลับมาแล้วล่ะ กลับโรงเรียนกันเถอะ "

มิโอะ :
".....ไม่กลับครับ "

บัน :
".....มิโอะ？"

มิโอะ :
" ยังมีที่ที่ทั้งสองคนยังไม่ได้พาไปอีกเยอะแยะเลยนี่นา "

" เลยยังไม่อยากกลับครับ "
บัน :
".....มิโอะ พูดอะไรน่ะ แบบนั้น ไว้มาคราวหน้าก็ได้นี่ "
" ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ต้องกลับโรงเรียน เพื่อรอรับท่านเอวาーーー"

มิโอะ :
" ไม่กลับครับ！ก็ยัง.....ยังไม่อยากกลับเลยนี่นา.....！"

บัน :
" มิโอะ..... "
( ทำไงดี..... ทำไมมิโอะถึงบอกว่าไม่อยากกลับล่ะ.....？)
( ไม่อยากเจอท่านเอวางั้นเหรอ.....？)

โคโคโระ :
" สต๊อปๆ！"
บัน & มิโอะ :
".........."
โคโคโระ :
" ถ้ายังเป็นแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกอดเลย "
" แค่พากลับยังทำไม่ได้เลยนะเนี่ย "
บัน :
" แบบนั้นมัน..... งั้นควรทำไงดีล่ะ！"
" มิโอะ..... ถ้ามิโอะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ.....！"
มิโอะ :
" ..... ฮึก "
โคโคโระ :
" ก็ตัวมิโอะเอง ไม่ได้คิด อยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยซักหน่อย "
บัน :
" เอ๋.....？"
โคโคโระ :
" นี่ มิโอะ คุยกับบันให้รู้เรื่องซะนะ "
" ว่าเธออยากจะทำอะไร อยากจะเป็นแบบไหน "
" ถ้าไม่พูดออกมา เจ้าบ้านี่ก็ไม่เข้าใจหรอกนะ "

มิโอะ :

".........."
บัน :
" เจ้าบ้าเนี่ย..... โคโคโระจังใจร้ายชะมัดเลย "
โคโคโระ :
" หนวกหูน่า เจ้าบ้าความรู้สึกช้า！"
บัน :
" อือออ เจ้าบ้าอีกแล้ว..... "
โคโคโระ :
" อะไรล่ะ ผิดที่บันนั่นแหละ เอาแต่ทำหน้าไม่พอใจ！"
" คิดว่าฉันไม่รู้ตัวเลยหรือไง？ーーมิโอะก็ด้วย！"
มิโอะ :
" โคโคโระจัง..... "
โคโคโระ :
" ทั้งสองคน คุยกันดีๆเถอะนะ "
" พอตัดสินใจได้แล้ว ค่อยไปให้เอวากอด ให้กลับเป็นเหมือนเดิม "
" จนกว่าจะถึงตอนนั้น ห้ามกลับไปที่โรงเรียนเชียวนะ！"
มิโอะ :
" ดะ เดี๋ยวสิ โคโคโระจัง！"
บัน :
" จะไปไหนน่ะ？"

โคโคโระ :
" กลับโรงเรียน จะได้ไปเล่าสถานการณ์ให้เอวาฟังก่อนไง！"
" จริงๆเล้ย ลำบากคนอื่นจริงๆ！"
บัน :
" .....  "
มิโอะ :
" .....  "
บัน :
" .....โคโคโระ ไปแล้วสินะ "
มิโอะ :
" ครับ.....  "
บัน :
" ..........มิโอะ ทำไมถึงไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ？"
มิโอะ :
" .....บันซัง..........บันซังน่ะ เกลียดตัวผมในตอนนี้เหรอครับ.....？"
บัน :
" ไม่ได้เกลียดหรอก แต่ว่า..... "
มิโอะ :
" ถ้างั้น ปล่อยให้เป็นแบบนี้ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ "
บัน :
" เอ๋.....？"
มิโอะ :
" อ่อนโยนกับทุกคน ไม่ทำร้ายจริงใจใคร "
" .....มิโอะที่ทำเรื่องโหดร้ายใส่บันซังน่ะ "
" ไม่อยู่แล้ว ก็ดีไม่ใช่เหรอครับ....."
บัน :
" มิโอะ.....？"
มิโอะ :
" ตัวผมยามปกติน่ะ มักจะต่อว่าคุณ ด้วยถ้อยคำที่รุนแรงอยู่เสมอ "
" แล้วทำไม ถึงอยากให้กลับไปเป็นคนที่โหดร้ายแบบนั้นล่ะครับ？"
" ผมน่ะ..... ไม่อยากจะทำร้ายจิตใจคุณเลยนะ "
" อยากจะคุยสนุกๆ อย่างตรงไปตรงมา เหมือนกับตอนนี้..... ฮึก"
บัน :
" มิโอะ..... "
".....ฉันน่ะ ชอบมิโอะนะ ก็เป็นครอบครัวคนสำคัญนี่นา "
" ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นถ้อยคำแบบไหน ก็รับได้หมดแหละ "
" นั่นก็เพราะ ฉันเข้าใจดีเลยนะว่า "
" มิโอะเอง ก็คิดว่าฉันเป็นครอบครัวคนสำคัญเหมือนกัน "
" แม้ว่า มิโอะจะเป็นโอตาคุมนต์ดำ "
" แม้จะบอกว่าท่านเอวาคือครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว "
" แม้จะมีส่วนที่รับมือได้ยากเยอะแยะเลยก็ตาม "
" นั่นแหละ คือการสื่อสารในแบบของมิโอะ "
" เป็นการแสดงความรัก ของมิโอะที่ไม่ตรงไปตรงมาไงล่ะ"
มิโอะ :
" .....บันซังเนี่ย แปลกจังเลยนะครับ "

บัน :
" งั้นเหรอ？"
มิโอะ :
" ก็ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า เป็นการแสดงความรักแบบผิดๆ "
" ถึงจะโดนกลั่นแกล้งว่าร้ายก็ไม่โกรธ นั่นแหละที่แปลก "
บัน :
" ก็เพราะไม่ได้คิดว่า นั่นคือเจตนาร้ายนี่นา "
" .....แล้วก็ อยากให้ลองคิดดูนะ "
" คนที่โดนมิโอะทำท่าทีโหดร้ายใส่น่ะ มีแค่ฉันคนเดียวเองนะ "
" จะไม่คิดว่านั่น เป็นสิ่งที่พิเศษเลยเหรอ？"
" .....ก็ตามที่มิโอะพูดมาก่อนหน้านี้ "
" อาจจะมีคนชอบมิโอะที่อ่อนโยนแบบนี้มากกว่าก็ได้ "
" แต่ว่า โอตาคุมนต์ดำ ท่านเอวาคือครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว "
" และส่วนที่รับมือได้ยากอีกเยอะแยะ "
" ตรงนั้นแหละ คือสิ่งที่คนจะมอง "
" นี่แหละคือ ยามาโตเบะ มิโอะ ที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี "
" ฉันน่ะ ชอบมิโอะที่เป็นแบบนั้นมากเลยนะ "
" ก็เลย อยากให้กลับไปเป็นมิโอะเดิม คนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดีไง"
" .....ถ้ามิโอะคนเดิมไม่กลับมาล่ะก็ ทุกคนจะเสียใจนะ "
" ทั้งท่านเอวา ซามี่ ทุกคนที่โรงเรียน รวมทั้งแฟนๆด้วย "
มิโอะ :
" .....  "
บัน :
" .....ยิ่งกว่านั้น คนที่จะเสียใจมากที่สุด ก็คงจะเป็นฉัน "
มิโอะ :
" พ่ะ ผมน่ะ.....  "
" ผมน่ะ.....  ในตอนนี้ก็คิดว่า สนิทสนมกับบันซังแล้ว..... "
" ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น..... ผมกำลังทำให้บันซังเสียใจสินะ "
" ผมไม่อยากเห็นใบหน้าเศร้าเสียใจของบันซังหรอกนะครับ "
บัน :
" เข้าใจแล้วสินะ.....？งั้น กลับโรงเรียนกันーー "
มิโอะ :
" บันซัง กอดผมสิครับ "
บัน :
" เอ๋.....？ถึงจะทำแบบนั้นไปก็ーー "
มิโอะ :
" วิธีที่จะคลายมนต์นี้ มีเพียงหนึ่งเดียว "
"『ด้ายแดงบริสุทธิ์ ~ Crimson Fill ~ 』"
"『ไม่ต้องใช้วงเวทย์ เพียงแค่ได้รับการโอบกอด』"
"『จากอีกฝ่ายซึ่งเป็นผู้ที่ใจเชื่อมกันด้วย พรหมลิขิต』"
บัน :
" ก็เลยต้องไปหาท่านเอวาーー "
มิโอะ :
" ไม่ใช่นะ บันซัง คุณน่ะ กอดผมทีสิ "
บัน :
" มิโอะ..... "

กอด.....！

บัน :
" มิโอะ.....？"
มิโอะ :
" แล้วก็ ผมจะพูดแทน มิโอะคนเดิมที่ไม่อาจพูดอย่างตรงไปตรงมาได้นะครับ "
" ตัวผมในตอนนี้เอง ก็เป็นส่วนหนึ่งของมิโอะ ที่บันซังรู้จักเป็นอย่างดีนะ "
" ดังนั้น..... จึงคิดอยู่เสมอว่า บันซังเองก็เป็นครอบครัวคนสำคัญ เหมือนกับท่านเอวาล่ะ "
บัน :
" มิโอะ.....！"

- ep.4 end -

.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•

ตอนสี่มาแล้วค่า~~~~~~

เป็นตอนที่มิโอะสะอื้นถี่มาก น่ารักอ่ะ แง้~~~ ｡ﾟ( ﾟ＾∀＾ﾟ)ﾟ｡

// อ่านไป ตบโต๊ะไป....

ก็เป็นอีกตอนที่เห็นได้ว่า โคโคโระเป็นเด็กที่รักเพื่อนจริงๆ

ถ้าไม่ได้น้องมาช่วย บันคงเอ๋ออยู่อย่างนั้นต่อไปแหงๆ 55555

ตอนหน้าก็ตอนจบแล้วค่ะ 

มาลุ้นกันว่า มิโอะจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือไม่????

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ヽ(•̀ω•́ )ゝ✧